U mnie to jest tak: pół życia temu, przez pięć długich lat oficjalnie zgłębiałam tajniki filmoznawstwa i dziedzin pokrewnych, zajmowałam się stroną warsztatową, teorią, analizą czy semiotyką. Na swoją obronę od razu podaję, że pomimo ukończonego pełnego trybu szkolenia uniwersyteckiego nadal nie mam tytułu magistra i nigdy nie zamierzam nawet sięgać po takowy. Jednakże: w czasie trwania studiów, jak i drugą połowę życia po, ukończyłam hobbystycznie wiele dodatkowych kursów o podobnej tematyce, zajmowałam się analizą filmową czynnie i biernie, prawiłam o polskiej nowej fali, polemizowałam semiotycznie o Bergmanie, porównywalam struktury narracyjne Antonioniego, pisałam o neobaroku francuskim, kreśliłam konteksty polityczne i społeczne w Greenawaya. Mimo wszystko, raz na jakiś czas zdarza mi sie fantastyczny film, którego analizować nie potrafię, nie chcę i trudno nawet byłoby komukolwiek namawiać mnie na jakiekolwiek tego typu działania. Takim filmem jest właśnie "Kosmos". Przepięknym wizualnie, intrygującym narracyjnie, przykuwającym uwagę. I tak naprawdę ostatnią rzeczą, jaką chcę robić w tym przypadku jest uczone "obiektywne" mówienie o fabule, manierze aktorskiej, porównywanie utworu do innych dzieł Andrzeja Żuławskiego czy dyskutowanie o możliwościach adaptacji prozy Gombrowicza. I te pe.