Nie przekonuje dwojako. Po pierwsze, jak na sensacyjny film polityczny jest dla mnie jakiś taki nijaki. Po drugie, zawiera słabości, tak niekiedy charakterystyczne dla francuskich thrillerów, czyli mocno postawioną tezę, w tym przypadku - w sposób bardzo łopatologiczny. "Racja stanu" pozbawiona jest zaś mocnych stron filmów sensacyjnych znad Sekwany, a więc mylenia tropów wobec widzów, czy też zagadkowości postaci i motywów ich działań.
W takim to otoczeniu, średnio (oględnie mówiąc) odnalazła się, grająca główną rolę - M. Vitti. Co by nie mówić, to jest ona aktorką stworzoną do wspaniałego ukazywania różnych odcieni relacji damsko-męskich. Relacji, dla których wątki społeczne czy polityczne, są mniej lub bardziej, ale tylko zarysowanym tłem. Dla włoskiej gwiazdy filmy polityczne to nie jest jej bajka. Potwierdza to chociażby "Pacyfistka" M. Jancso. Ale, przynajmniej w dziele węgierskiego reżysera zaznaczony jest dość silny watek miłosny, a sam film nie pozbawiony jest pewnej poetyczności. Atutów tych nie posiada "Racja stanu".
Swoją drogą, Vitti nie miała za dużego szczęścia do filmów francuskojęzycznych. Zagrała w nich właściwie tylko dwie świetnie role. I to role epizodyczne, jednosceniczne właściwie. W "Pigułkach z pieprzem" i "Widmie wolności" L. Bunuela. Inna sprawa, że w obu tych filmach aktorzy mieli do zagrania właściwie same epizody... Osobiście, jak miałbym wybierać, to już wolę oglądać M. Vitti w "Kobiecie w szkarłatnej sukni" niż w "Racji stanu". Ten pierwszy film jest przynajmniej zrobiony bez zadęcia, nie obiecuje wiele, ale i specjalnie nie rozczarowuje.