Cóż, z pewnością jest to jeden z najlepszych filmów XX wieku i chyba najlepszy film ery kina niemego. Zaprezentowana ścieżka muzyczna z kolei jest czymś fantastycznym i w pełni oddaje fenomen dzieła! Najbardziej mnie zafascynował swoisty trans, w jakim przez cały niemal film była główna bohaterka (swoją drogą Falconetti stworzyła jedną z najlepszych kreacji żeńskich w historii kina mimo, że nie mogliśmy usłyszeć choćby jednego jej wypowiedzianego słowa!) i nawet jeślibyśmy nie czytali jej żadnej kwestii, to sposób, w jaki zagrała (gesty, mimika, nieugięcie, emocjonalność) oraz fenomenalne detale (zbliżenia na łzy, muchę, w tle nawet kobieta karmiąca piersią swoje dziecko) wiernie oddały powagę całej sytuacji. No i Dreyer, który z historią Joanny d'Arc, a ściśle jej procesem, chyba zapoznał się dokładnie. W zasadzie film nigdy nie utraci na uniwersalności i będą mijały kolejne dekady i wieki, a widz, który zasiądzie do tej produkcji (o ile wykaże minimum zaangażowania emocjonalnego) doceni jej ponadczasowy kunszt.