mówią bloki, człowieku, i apartamentowce, że nie zauważysz różnicy między wielką płytą a loftem, wszędzie jest tak samo i po drugiej stronie chmur jest tak samo, w niebie to samo bagno, a na ziemi, w piekle codzienności - codzienność. teraźniejszość, która swędzi, która mierzi, od której można tylko uciekać, a gdzie? otóż więc do innej rzeczywistości, nieobecnej, i właśnie dlatego najlepszej: do wspomnienia, tego zdeformowanego marzenia o przeszłości (jego lego techniks) albo do marzenia, tego zdeformowanego wspomnienia o przyszłości (jego płyta, bez bitów, witaminy a też brak), jakby nie było obie te rzeczywistości nieobecne albo obecne wyłącznie w krwawym centrum chorej głowy łamane na własnej wyobraźni łamane na tam-nie-tu bohatera - wycacane, wyidealizowane, żarzy się i mieni wszystkimi kolorami tęczy gdzieś na horyzoncie zdarzeń podniesione do rangi ideału, wzorca, atraktora, od teraźniejszości oddalone tak jak milion lat. nie do doścignięcia. bo przecie żadnego jutra nie będzie przecie.

taż teraźniejszość z kolei też jakaś taka demokratyczna, zjednoczona, w zniewoleniu swoim zespolona, trzeba uczciwie przyznać. twórcom udała się rzecz niecodzienna, fantastyczna, niemożliwa: udało się zjednać polskę i polaków sprowadzić do wspólnego mianownika ludzkich nieszczęść, lęku, odrazy i cierpienia. napromieniowania.

wprawdzie różnice jakieś są, naskórkowe, fasadowe, tu i ówdzie: tu opalanie lufki, tam połykanie benzodiazepiny, tu sprawy trudne, tam ciężkie, tu penersi, blokersy, tam apartamentowsiarze, tu telefony na kartę, tam na abonament, tu doładowane na maksa, tam na air maxa oddoładowane, tu bogaci, tam biedni, tu klatka schodowa z donicą na podorędziu, tam łoże małżeńskie z ukrainką na featuringu i pościelą wykrochmaloną i tak dalej.. różnice są jakie są, ale ostatecznie nie dajcie się zwieść pozorom: wszędzie jest tak samo i po drugiej stronie chmur jest tak samo.

fajnie, że w nas ktoś w końcu wejrzał, przejrzałych, na wylot przejrzał i połączył w jedno. polaków znaczy, zjednał, system klasowy obalił, rozebrał, dwie a nawet kilka polsk w jedną wspólną matkę polskę oldskulową - twoją prawdziwą starą - poddaną obiektywnie bezstronnej refleksji tyleż krytycznej co satyrycznej do parteru, do podstawy sprowadził z wnioskiem wprawdzie nienowym, ale zawsze koniecznym: z czego się te plastikowe laleczki w tych swoich plastikowych domeczkach śmieją? wiadomo.. co się w tym wu wu ła robi bi też już chyba wiemy.. parafrazując anię muchę, niegdyś pannę nikt (wajda), dzisiaj panią szyk (vega): inni ludzie to my?

słowem epopeja środowiskowa, ale narodowa; rzecz prywatna, acz publiczna, lokalna, a globalna, wąska, ale w szerokim tego słowa znaczeniu; polski produkt eksportowy na użytek zagraniczny, nie wstydźmy się, wysyłajmy!