Warto zwrócić też uwagę na słowa Maude: "Nadrabiam złe uczynki. Złe, dobre uczynki. Lepiej nie żyć zbyt moralnie. To pozbawia dużej części życia. Bądź ponad moralnością. Jeśli to ci się uda, przeżyjesz życie w pełni." i nieustanny motyw muzyczny: "Możesz robić, co chcesz/
Korzystaj z okazji/ Co ci przyjdzie do głowy/ Możesz zaraz to zrobić".

Trochę trąci hedonizmem i egoizmem. Podobała mi się bezkompromisowość i przebojowość Maude, lubiłem Harolda za to, że nie cierpiał fałszu (zwłaszcza tego w wykonaniu własnej matki), ale są pewne granice dobrego smaku. Ktoś na tym forum napisał, że policjant był służbistą? Chwila! To znaczy, że mamy nie karać piratów drogowych i złodziei samochodów? Jak mi staruszka ukradnie auto, to będę domagał się, żeby poszła za kratki.

Gdyby nie to ultra-egoistyczne przesłanie filmu, na pewno oceniłbym go wyżej. A tak traktuję go w kategoriach średniego żartu, z paroma znakomitymi momentami.

Trudno się nie zgodzić. Angielski humor był, hedonizm, egoizm był. Trudno mi teraz mówić o filmie sprzed tylu laty, który dodatkowo uchodzi za kultowy w niektórych kręgach, dlatego od dalszej krytyki się zachowam. Lubię te klimaty, jednak bardziej w wydaniu Big Lebowsky'ego, Into The Wild, czy Our Brother Idiot.

wolę być hedonistą niż malkontentem

Obie drogi są do dupy.

Dla mnie to wygląda tak - staruszka, bojąc się niedołężności, decyduje się na popełnienie samobójstwa w swoje 80 urodziny, ale za nim to się stanie ma ochotę sobie trochę poszaleć, na zasadzie, biorę ile się da, a jak zaczyna się robić nieprzyjemnie to uciekam. W swoje szaleństwa wciąga młodego chłopaka, który z racji depresji, ale też swojej naiwności i braku życiowego doświadczenia, jest bardzo podatny na jej wpływ.
O ile Harold wydał mi się całkiem sympatyczny, może trochę dupowaty, ale w gruncie rzeczy sympatyczny, to Maude jest dla mnie czarnym charakterem, postacią, która reprezentuje światopogląd oparty na założeniu, że warto żyć, tylko wtedy kiedy jest fajnie, przyjemnie i nie ma się o co martwić, uciekającą od prawdziwych problemów w świat iluzji i fantazji, a kiedy dopada ją prawdziwe życie (widmo choroby i niedołężności) bierze po prostu tabletki i cześć. Nawet nie przyjdzie jej do głowy, żeby powiedzieć coś wcześniej Haroldowi, którego przecież rani przez swoją decyzję odejścia z tego świata. To ma być miłość?

Jeszcze jedna rzecz - w filmie jakoś nie pokazano przyjaciół i rodziny Maude. Można założyć, że wszyscy umarli, ale przecież taka fajna, żywa staruszka powinna móc znaleźć sobie jakieś towarzystwo? A może to towarzystwo miało dosyć jej egoizmu, bezmyślności i przede wszystkim nie liczenia się z uczuciami innych ludzi? Ale to już tylko takie moje wymyślanie.

Najbardziej w całej tej historii żal mi drzewa. Takich dużych drzew nie powinno się przesadzać, poza tym nie sadzi się nic w samym środku ciemnego lasu - zero szans na przeżycie. Normalnie festiwal lekkomyślności.

Rodzina Maude? Czyżby subtelne wplecenie motywu obozu koncentracyjnego było ZBYT subtelne? Nie jestem pewna, zauważyliście czy nie? Bo w zasadzie to trochę zmienia perspektywę... Nawet się jeśli jest się przeciwko usprawiedliwianiu bohaterów przeżyciami z ich przeszłości, to chyba fakt pobytu w obozie i utrata męża wyjaśniają nieco postępowanie Maude (mimo że to nie jest typowa reakcja na traumę)? No i przynajmniej częściowo wyjaśniają brak rodziny.

Tak, zwróciłam uwagę, Maude miała wytatuowany numer na przedramieniu. Owszem tłumaczy to w jakiś sposób brak rodziny, ale moim skromnym zdaniem nie tłumaczy to jej zachowania. To, że ktoś przeżył traumę, nie znaczy, że może robić co mu się podoba. Zastanawiam się, też co by powiedział po obejrzeniu tego filmu ktoś, kto rzeczywiście przeżył obóz. Mam nawet wrażenie, że jest coś niesmacznego w uzasadnianiu lekkomyślności Maude jej pobytem w obozie, Ale to może tylko jakieś moje odchyły.

Nie zachwycił.. 7/10

Śmieszny, mądry i delikatny ten film. Jeden z piękniejszych, jakie widziałem.
Zupełnie nie rozumiem zarzutów. Toż to dzieło filmowe, więc choćby tylko z tego powodu jest przerysowany. A ile tu pomysłów… No i ten sportowy karawan! Harolda, młodzieńca o twarzy sześciolatka, ciągnie do karawanu, a Maude, 80 letnią staruszkę, ciągnie do sportowego wózka. Powinno być na odwrót. Oboje dojrzewają - on do życia, a ona w końcu, jakkolwiek to brzmi, - do śmierci. Bo ile można się bawić jak szczeniak. Dla mnie perełka.

sorry, ale film jest realizowany z męskiego punktu wiedzenia, także nie odzwierciedla całej złożonosci tematu autodestrukcji, jednakże kobiety są zbyt egocentryczne by pokazać własną słabość, także nie czepiał bym się zbytnio pewnych niuansów,